Poetry: Para sa Bayan
PARA SA BAYAN: Mga tulang mula sa hinaing patungkol sa sarili at bayan.
Mga Sulat at Hinaing
Masakit ang aking ulo
Gumuguhit ang kirot,
Utak ko’y nagdurugo
Isipa’y pumapalaot.
Naninikip ang aking dibdib
Kinakapos ng hangin,
Baga’y namimilipit
Kumakawala ang damdamin.
Pinupulikat ang aking kamay
Nanlalamig at naninigas,
Patuloy na nangangalay
Mga salita’y di mabakas.
Nagdurugo ang aking isipan
Sa napakaraming dapat pag-usapan,
Binabagabag ng katotohanang
Napakagulo na ng ating bayan.
Pag-asa at Pagbabago
Gusto kong baguhin ang mundo
Kahit ayaw ng mundong magbago
Gusto kong baguhin ang tao
Kahit matigas ang kanyang ulo
Gusto kong bigyan ng kabuluhan
Ang walang saysay na katotohanan
Gusto kong bigyan ng katotohanan
Ang kasaysayang nawalan nang kabuluhan
Gusto kong baguhin ang pulitika
Upang magkaroon ng tunay na demokrasya
Gusto kong baguhin ang demokrasya
Upang magpakatotoo ang pulitika
Gusto kong bigyan ng pag-asa
Ang bayang wala nang sigla
Gusto kong bigyang sigla
Ang bayang wala nang pag-asa
Kumusta
Kumusta?
Mabuti. Mabuti nga ba? Bakit ka mabuti?
Mabuting buhay, mabuting di talaga mabuti?
Kailan ba talaga mabuti ang di naman mawari kung ano talaga?
Kumusta?
Kumusta na ang Pilipinas, ang Pilipino,
Ang ako na Pilipino na narito sa Pilipinas na bayan ko?
Kung ako bilang ako sa panahong ito ay tila mabuting-mabuti
At nakatanghod sa magandang hinaharap na parating at sa aki’y magbibigay ng inspirasyon, ligaya at pagkakuntento.
Pero lagi na’y binabagabag ako ng tanong na kumusta naman ang Pilipinas, ang bayan ko, na sa ngayo’y lalong naghihirap at nangungulila sa mga anak na nangibambansa at tila nakalimot, mga taong narito nga pero parang wala dahil ni hindi alam kung paano matutulungan ang kanilang mga sarili at lalo pa ang kanilang bayan.
Kumusta?
Ang mga bayaning nagpapakamatay at nagpapakamartir?
Wala na ba talaga?
Kahit ang mga sinasabing simpleng bayani, nalunod na ba sa presyo ng gasolina at buwis, natabunan na ba ng gabundok na basura, nahilo na ba sa kung anu-anong teknolohiya at tuluyan na bang nabaog ang mga sinapupunang magluluwal sa kanila?
Kumusta na nga ba?
Kailan ba matitikman ng Pilipinas ang tunay na pagmamahal, pag-aaruga at kalinga?
Malapit na ba o suntok sa buwan ang umasa?
Kumusta? Kumusta.
Ako ay hindi pa rin naman nawawalan ng pag-asa.
Malay natin konting panahon at pagtitiis na lamang at tayo rin ay giginhawa.
Para sa ating kalikasan, sa ating kakayahan, kagalingan at lalo na sa kabataan.
Kumusta naman.
Ang aking sariling problema’y napakaliit kung titingnan ang sandamakmak na problema at hinaing ng bayan.
O, INANG BAYAN
O, aking Ina
Bayang kumalinga
Ano’t ikaw ay nagdurusa?
Ang iyong katawan tila nagkulay uling,
ang iyong luha’y nangingitim,
at maging iyong hininga’y abuhin;
Sa paglaon pa ng panahon,
mukha mo Ina ay tila
patuloy sa pagdusing.
O, aking Ina
Bayang kumalinga
Ano’t ika’y tumatangis?
Ang iyong mga supling ay walang makain,
natutulog nang gising,
at ang iba’y kapit na sa patalim;
Sa paglaon pa ng panahon,
puso mo’y di nila iindahin.
O, aking Ina
Bayang kumalinga
Ano’t di ka pa nagsasawa?
Ang pag-asa tila sa iyo’y di nawawala,
Ang kalinisan ng iyong mukha,
Ang kaligayahan ng iyong puso
ay patuloy mong nagugunita;
Sa hinaharap patuloy kang nananalig
at nagtitiwala…
Kaya’t sa paglaon Ina
Ako ang iyong kasama,
hindi rin magsasawang sa iyo
ay magmahal at mag-aruga;
Sa paglaon Ina
Ang pangarap na inaasam
ay ating makakamtan,
at kinabukasang walang kasingganda
ay atin ring matatamasa!